Conjugación del Verbo amainar
En Español la conjugación o flexión verbal consta de las siguientes categoráis:
- Persona: nos indica la relación que existe entre el conjunto de personas o cosas respecto a la acción del verbo. Normalmente la primera persona es quien lleva a cabo la acción del verbo, la segunda persona es quien recibe la acción del verbo y la tercera persona ni lleva a cabo ni recibe la acción del verbo.
- Número: indica la cantidad de personas o cosas que llevan a cabo la acción, si el número es singular expresa que la lleva a cabo una sola persona o cosa mientras que si es plural expresa que la acción es llevada a cabo por dos o más personas o cosas.
- Tiempo: expresa en qué momento tiene lugar la acción del verbo. Distinguimos tres: pasado, presente y futuro. El pasado se utiliza para referirse a situaciones que son anteriores al momento en el que se enuncia la frase. El Presente hace referencia a acciones que tienen lugar en el momento que se enuncia la frase. El futuro se utiliza para referirse a acciones que todavía no han sucedido y que por lo tanto serán posteriores al momento de enunciarlas.
- Aspecto: nos informa del estado de la acción enunciada por el verbo, puede ser o bien perfecto; que indica que la acción enunciada ya a concluido, o bien imperfecto; que nos indica que la acción no ha terminado todavía.
- Modo: Se utiliza para indicar el grado de realidad en el que se enuncia la acción del verbo. Puede ser una forma no personal como el infinitivo, donde se prescinde tanto del sujeto como de cualquier accidente gramatial propio de las formas personales. El modo indicativo expresa acciones o eventos reales. Por otro lado el modo subjuntivo señala echos deseables, esperados u opiniones que no tienen por qué ser reales. Existen también el modo condicional que utilizamos par expresar posibilidades que podrían ser ciertas si se cumpliese la premisa y el modo imperativo que se utiliza para indicar ordenes o exhortar alguna acción.
En este artículo puedes encontrar todo acerca del Verbo en la lengua Española
- Formas no personales del verbo amainar
- Tiempos del modo Indicativo del verbo amainar
- Tiempos del modo Subjuntivo del verbo amainar
- Imperativo del verbo amainar
Formas no personales del verbo amainar
amainar
amainando
amainado
Indicativo del verbo amainar
yo amaino
tú/vos; amainas/amainás
el/ella/usted amaina
nosotros/nosotras amainamos
vosotros/vosotras amaináis/amainan
ellos/ellas/ustedes amainan
yo amainaba
tú/vos; amainabas
el/ella/usted amainaba
nosotros/nosotras amainábamos
vosotros/vosotras amainabais/amainaban
ellos/ellas/ustedes amainaban
yo amainé
tú/vos; amainaste
el/ella/usted amainó
nosotros/nosotras amainamos
vosotros/vosotras amainasteis/amainaron
ellos/ellas/ustedes amainaron
yo amainaré
tú/vos; amainarás
el/ella/usted amainará
nosotros/nosotras amainaremos
vosotros/vosotras amainaréis/amainarán
ellos/ellas/ustedes amainarán
yo amainaría
tú/vos; amainarías
el/ella/usted amainaría
nosotros/nosotras amainaríamos
vosotros/vosotras amainaríais/amainarían
ellos/ellas/ustedes amainarían
yo he amainado
tú/vos; has amainado
el/ella/usted ha amainado
nosotros/nosotras hemos amainado
vosotros/vosotras habéis/han amainado
ellos/ellas/ustedes han amainado
yo había amainado
tú/vos; habías amainado
el/ella/usted había amainado
nosotros/nosotras habíamos amainado
vosotros/vosotras habíais/habían amainado
ellos/ellas/ustedes habían amainado
yo hube amainado
tú/vos; hubiste amainado
el/ella/usted hubo amainado
nosotros/nosotras hubimos amainado
vosotros/vosotras hubisteis/hubieron amainado
ellos/ellas/ustedes hubieron amainado
yo habré amainado
tú/vos; habrás amainado
el/ella/usted habrá amainado
nosotros/nosotras habremos amainado
vosotros/vosotras habréis/habrán amainado
ellos/ellas/ustedes habrán amainado
yo habría amainado
tú/vos; habrías amainado
el/ella/usted habría amainado
nosotros/nosotras habríamos amainado
vosotros/vosotras habríais/habrían amainado
ellos/ellas/ustedes habrían amainado
Subjuntivo del verbo amainar
yo amaine
tú/vos; amaines
el/ella/usted amaine
nosotros/nosotras amainemos
vosotros/vosotras amainéis/amainen
ellos/ellas/ustedes amainen
yo amainara o amainase
tú/vos; amainaras o amainases
el/ella/usted amainara o amainase
nosotros/nosotras amaináramos o amainásemos
vosotros/vosotras amainarais o amainaseis/amainaran o amainasen
ellos/ellas/ustedes amainaran o amainasen
yo amainare
tú/vos; amainares
el/ella/usted amainare
nosotros/nosotras amaináremos
vosotros/vosotras amainareis/amainaren
ellos/ellas/ustedes amainaren
yo hubiera/hubiese amainado
tú/vos; hubieras/hubieses amainado
el/ella/usted hubiera/hubiese amainado
nosotros/nosotras hubiéramos/hubiésemos amainado
vosotros/vosotras hubierais/hubieseis amainado
ellos/ellas/ustedes hubieran/hubiesen amainado
yo hubiere amainado
tú/vos; hubieres amainado
el/ella/usted hubiere amainado
nosotros/nosotras hubiéremos amainado
vosotros/vosotras hubiereis amainado
ellos/ellas/ustedes hubieren amainado
Imperativo del verbo amainar
amaina (tú)/amainá (vos)
amainad (vosotros)/amainen (ustedes)