Conjugación del Verbo sosañar
En Español la conjugación o flexión verbal consta de las siguientes categoráis:
- Persona: nos indica la relación que existe entre el conjunto de personas o cosas respecto a la acción del verbo. Normalmente la primera persona es quien lleva a cabo la acción del verbo, la segunda persona es quien recibe la acción del verbo y la tercera persona ni lleva a cabo ni recibe la acción del verbo.
- Número: indica la cantidad de personas o cosas que llevan a cabo la acción, si el número es singular expresa que la lleva a cabo una sola persona o cosa mientras que si es plural expresa que la acción es llevada a cabo por dos o más personas o cosas.
- Tiempo: expresa en qué momento tiene lugar la acción del verbo. Distinguimos tres: pasado, presente y futuro. El pasado se utiliza para referirse a situaciones que son anteriores al momento en el que se enuncia la frase. El Presente hace referencia a acciones que tienen lugar en el momento que se enuncia la frase. El futuro se utiliza para referirse a acciones que todavía no han sucedido y que por lo tanto serán posteriores al momento de enunciarlas.
- Aspecto: nos informa del estado de la acción enunciada por el verbo, puede ser o bien perfecto; que indica que la acción enunciada ya a concluido, o bien imperfecto; que nos indica que la acción no ha terminado todavía.
- Modo: Se utiliza para indicar el grado de realidad en el que se enuncia la acción del verbo. Puede ser una forma no personal como el infinitivo, donde se prescinde tanto del sujeto como de cualquier accidente gramatial propio de las formas personales. El modo indicativo expresa acciones o eventos reales. Por otro lado el modo subjuntivo señala echos deseables, esperados u opiniones que no tienen por qué ser reales. Existen también el modo condicional que utilizamos par expresar posibilidades que podrían ser ciertas si se cumpliese la premisa y el modo imperativo que se utiliza para indicar ordenes o exhortar alguna acción.
En este artículo puedes encontrar todo acerca del Verbo en la lengua Española
- Formas no personales del verbo sosañar
- Tiempos del modo Indicativo del verbo sosañar
- Tiempos del modo Subjuntivo del verbo sosañar
- Imperativo del verbo sosañar
Formas no personales del verbo sosañar
sosañar
sosañando
sosañado
Indicativo del verbo sosañar
yo sosaño
tú/vos; sosañas/sosañás
el/ella/usted sosaña
nosotros/nosotras sosañamos
vosotros/vosotras sosañáis/sosañan
ellos/ellas/ustedes sosañan
yo sosañaba
tú/vos; sosañabas
el/ella/usted sosañaba
nosotros/nosotras sosañábamos
vosotros/vosotras sosañabais/sosañaban
ellos/ellas/ustedes sosañaban
yo sosañé
tú/vos; sosañaste
el/ella/usted sosañó
nosotros/nosotras sosañamos
vosotros/vosotras sosañasteis/sosañaron
ellos/ellas/ustedes sosañaron
yo sosañaré
tú/vos; sosañarás
el/ella/usted sosañará
nosotros/nosotras sosañaremos
vosotros/vosotras sosañaréis/sosañarán
ellos/ellas/ustedes sosañarán
yo sosañaría
tú/vos; sosañarías
el/ella/usted sosañaría
nosotros/nosotras sosañaríamos
vosotros/vosotras sosañaríais/sosañarían
ellos/ellas/ustedes sosañarían
yo he sosañado
tú/vos; has sosañado
el/ella/usted ha sosañado
nosotros/nosotras hemos sosañado
vosotros/vosotras habéis/han sosañado
ellos/ellas/ustedes han sosañado
yo había sosañado
tú/vos; habías sosañado
el/ella/usted había sosañado
nosotros/nosotras habíamos sosañado
vosotros/vosotras habíais/habían sosañado
ellos/ellas/ustedes habían sosañado
yo hube sosañado
tú/vos; hubiste sosañado
el/ella/usted hubo sosañado
nosotros/nosotras hubimos sosañado
vosotros/vosotras hubisteis/hubieron sosañado
ellos/ellas/ustedes hubieron sosañado
yo habré sosañado
tú/vos; habrás sosañado
el/ella/usted habrá sosañado
nosotros/nosotras habremos sosañado
vosotros/vosotras habréis/habrán sosañado
ellos/ellas/ustedes habrán sosañado
yo habría sosañado
tú/vos; habrías sosañado
el/ella/usted habría sosañado
nosotros/nosotras habríamos sosañado
vosotros/vosotras habríais/habrían sosañado
ellos/ellas/ustedes habrían sosañado
Subjuntivo del verbo sosañar
yo sosañe
tú/vos; sosañes
el/ella/usted sosañe
nosotros/nosotras sosañemos
vosotros/vosotras sosañéis/sosañen
ellos/ellas/ustedes sosañen
yo sosañara o sosañase
tú/vos; sosañaras o sosañases
el/ella/usted sosañara o sosañase
nosotros/nosotras sosañáramos o sosañásemos
vosotros/vosotras sosañarais o sosañaseis/sosañaran o sosañasen
ellos/ellas/ustedes sosañaran o sosañasen
yo sosañare
tú/vos; sosañares
el/ella/usted sosañare
nosotros/nosotras sosañáremos
vosotros/vosotras sosañareis/sosañaren
ellos/ellas/ustedes sosañaren
yo hubiera/hubiese sosañado
tú/vos; hubieras/hubieses sosañado
el/ella/usted hubiera/hubiese sosañado
nosotros/nosotras hubiéramos/hubiésemos sosañado
vosotros/vosotras hubierais/hubieseis sosañado
ellos/ellas/ustedes hubieran/hubiesen sosañado
yo hubiere sosañado
tú/vos; hubieres sosañado
el/ella/usted hubiere sosañado
nosotros/nosotras hubiéremos sosañado
vosotros/vosotras hubiereis sosañado
ellos/ellas/ustedes hubieren sosañado
Imperativo del verbo sosañar
sosaña (tú)/sosañá (vos)
sosañad (vosotros)/sosañen (ustedes)