Conjugación del Verbo sorregar

El infinitivo de sorregar es sorregar

En Español la conjugación o flexión verbal consta de las siguientes categoráis:

  • Persona: nos indica la relación que existe entre el conjunto de personas o cosas respecto a la acción del verbo. Normalmente la primera persona es quien lleva a cabo la acción del verbo, la segunda persona es quien recibe la acción del verbo y la tercera persona ni lleva a cabo ni recibe la acción del verbo.
  • Número: indica la cantidad de personas o cosas que llevan a cabo la acción, si el número es singular expresa que la lleva a cabo una sola persona o cosa mientras que si es plural expresa que la acción es llevada a cabo por dos o más personas o cosas.
  • Tiempo: expresa en qué momento tiene lugar la acción del verbo. Distinguimos tres: pasado, presente y futuro. El pasado se utiliza para referirse a situaciones que son anteriores al momento en el que se enuncia la frase. El Presente hace referencia a acciones que tienen lugar en el momento que se enuncia la frase. El futuro se utiliza para referirse a acciones que todavía no han sucedido y que por lo tanto serán posteriores al momento de enunciarlas.
  • Aspecto: nos informa del estado de la acción enunciada por el verbo, puede ser o bien perfecto; que indica que la acción enunciada ya a concluido, o bien imperfecto; que nos indica que la acción no ha terminado todavía.
  • Modo: Se utiliza para indicar el grado de realidad en el que se enuncia la acción del verbo. Puede ser una forma no personal como el infinitivo, donde se prescinde tanto del sujeto como de cualquier accidente gramatial propio de las formas personales. El modo indicativo expresa acciones o eventos reales. Por otro lado el modo subjuntivo señala echos deseables, esperados u opiniones que no tienen por qué ser reales. Existen también el modo condicional que utilizamos par expresar posibilidades que podrían ser ciertas si se cumpliese la premisa y el modo imperativo que se utiliza para indicar ordenes o exhortar alguna acción.

En este artículo puedes encontrar todo acerca del Verbo en la lengua Española

Formas no personales del verbo sorregar

Infinitivo
sorregar
Gerundio
sorregando
Participio
sorregado


Indicativo del verbo sorregar

Presente
yo sorriego
tú/vos; sorriegas/sorregás
el/ella/usted sorriega
nosotros/nosotras sorregamos
vosotros/vosotras sorregáis/sorriegan
ellos/ellas/ustedes sorriegan

Pretérito imperfecto
yo sorregaba
tú/vos; sorregabas
el/ella/usted sorregaba
nosotros/nosotras sorregábamos
vosotros/vosotras sorregabais/sorregaban
ellos/ellas/ustedes sorregaban

Pretérito perfecto
yo sorregué
tú/vos; sorregaste
el/ella/usted sorregó
nosotros/nosotras sorregamos
vosotros/vosotras sorregasteis/sorregaron
ellos/ellas/ustedes sorregaron

Futuro
yo sorregaré
tú/vos; sorregarás
el/ella/usted sorregará
nosotros/nosotras sorregaremos
vosotros/vosotras sorregaréis/sorregarán
ellos/ellas/ustedes sorregarán

Condicional
yo sorregaría
tú/vos; sorregarías
el/ella/usted sorregaría
nosotros/nosotras sorregaríamos
vosotros/vosotras sorregaríais/sorregarían
ellos/ellas/ustedes sorregarían

Pretérito perfecto compuesto
yo he sorregado
tú/vos; has sorregado
el/ella/usted ha sorregado
nosotros/nosotras hemos sorregado
vosotros/vosotras habéis/han sorregado
ellos/ellas/ustedes han sorregado

Pretérito Pluscuanperfecto
yo había sorregado
tú/vos; habías sorregado
el/ella/usted había sorregado
nosotros/nosotras habíamos sorregado
vosotros/vosotras habíais/habían sorregado
ellos/ellas/ustedes habían sorregado

Pretérito anterior
yo hube sorregado
tú/vos; hubiste sorregado
el/ella/usted hubo sorregado
nosotros/nosotras hubimos sorregado
vosotros/vosotras hubisteis/hubieron sorregado
ellos/ellas/ustedes hubieron sorregado

Futuro perfecto
yo habré sorregado
tú/vos; habrás sorregado
el/ella/usted habrá sorregado
nosotros/nosotras habremos sorregado
vosotros/vosotras habréis/habrán sorregado
ellos/ellas/ustedes habrán sorregado

Condicional perfecto
yo habría sorregado
tú/vos; habrías sorregado
el/ella/usted habría sorregado
nosotros/nosotras habríamos sorregado
vosotros/vosotras habríais/habrían sorregado
ellos/ellas/ustedes habrían sorregado


Subjuntivo del verbo sorregar

Presente
yo sorriegue
tú/vos; sorriegues
el/ella/usted sorriegue
nosotros/nosotras sorreguemos
vosotros/vosotras sorreguéis/sorrieguen
ellos/ellas/ustedes sorrieguen

Pretérito imperfecto
yo sorregara o sorregase
tú/vos; sorregaras o sorregases
el/ella/usted sorregara o sorregase
nosotros/nosotras sorregáramos o sorregásemos
vosotros/vosotras sorregarais o sorregaseis/sorregaran o sorregasen
ellos/ellas/ustedes sorregaran o sorregasen

Futuro
yo sorregare
tú/vos; sorregares
el/ella/usted sorregare
nosotros/nosotras sorregáremos
vosotros/vosotras sorregareis/sorregaren
ellos/ellas/ustedes sorregaren

Pretérito pluscuanperfecto
yo hubiera/hubiese sorregado
tú/vos; hubieras/hubieses sorregado
el/ella/usted hubiera/hubiese sorregado
nosotros/nosotras hubiéramos/hubiésemos sorregado
vosotros/vosotras hubierais/hubieseis sorregado
ellos/ellas/ustedes hubieran/hubiesen sorregado

Futuro perfecto
yo hubiere sorregado
tú/vos; hubieres sorregado
el/ella/usted hubiere sorregado
nosotros/nosotras hubiéremos sorregado
vosotros/vosotras hubiereis sorregado
ellos/ellas/ustedes hubieren sorregado

Imperativo del verbo sorregar

Imperativo
sorriega (tú)/sorregá (vos)
sorregad (vosotros)/sorrieguen (ustedes)

© Todos los derechos reservados Buscapalabra.com

Ariiba