Conjugación del Verbo insolentar
En Español la conjugación o flexión verbal consta de las siguientes categoráis:
- Persona: nos indica la relación que existe entre el conjunto de personas o cosas respecto a la acción del verbo. Normalmente la primera persona es quien lleva a cabo la acción del verbo, la segunda persona es quien recibe la acción del verbo y la tercera persona ni lleva a cabo ni recibe la acción del verbo.
- Número: indica la cantidad de personas o cosas que llevan a cabo la acción, si el número es singular expresa que la lleva a cabo una sola persona o cosa mientras que si es plural expresa que la acción es llevada a cabo por dos o más personas o cosas.
- Tiempo: expresa en qué momento tiene lugar la acción del verbo. Distinguimos tres: pasado, presente y futuro. El pasado se utiliza para referirse a situaciones que son anteriores al momento en el que se enuncia la frase. El Presente hace referencia a acciones que tienen lugar en el momento que se enuncia la frase. El futuro se utiliza para referirse a acciones que todavía no han sucedido y que por lo tanto serán posteriores al momento de enunciarlas.
- Aspecto: nos informa del estado de la acción enunciada por el verbo, puede ser o bien perfecto; que indica que la acción enunciada ya a concluido, o bien imperfecto; que nos indica que la acción no ha terminado todavía.
- Modo: Se utiliza para indicar el grado de realidad en el que se enuncia la acción del verbo. Puede ser una forma no personal como el infinitivo, donde se prescinde tanto del sujeto como de cualquier accidente gramatial propio de las formas personales. El modo indicativo expresa acciones o eventos reales. Por otro lado el modo subjuntivo señala echos deseables, esperados u opiniones que no tienen por qué ser reales. Existen también el modo condicional que utilizamos par expresar posibilidades que podrían ser ciertas si se cumpliese la premisa y el modo imperativo que se utiliza para indicar ordenes o exhortar alguna acción.
En este artículo puedes encontrar todo acerca del Verbo en la lengua Española
- Formas no personales del verbo insolentar
- Tiempos del modo Indicativo del verbo insolentar
- Tiempos del modo Subjuntivo del verbo insolentar
- Imperativo del verbo insolentar
Formas no personales del verbo insolentar
insolentar
insolentando
insolentado
Indicativo del verbo insolentar
yo insolento
tú/vos; insolentas/insolentás
el/ella/usted insolenta
nosotros/nosotras insolentamos
vosotros/vosotras insolentáis/insolentan
ellos/ellas/ustedes insolentan
yo insolentaba
tú/vos; insolentabas
el/ella/usted insolentaba
nosotros/nosotras insolentábamos
vosotros/vosotras insolentabais/insolentaban
ellos/ellas/ustedes insolentaban
yo insolenté
tú/vos; insolentaste
el/ella/usted insolentó
nosotros/nosotras insolentamos
vosotros/vosotras insolentasteis/insolentaron
ellos/ellas/ustedes insolentaron
yo insolentaré
tú/vos; insolentarás
el/ella/usted insolentará
nosotros/nosotras insolentaremos
vosotros/vosotras insolentaréis/insolentarán
ellos/ellas/ustedes insolentarán
yo insolentaría
tú/vos; insolentarías
el/ella/usted insolentaría
nosotros/nosotras insolentaríamos
vosotros/vosotras insolentaríais/insolentarían
ellos/ellas/ustedes insolentarían
yo he insolentado
tú/vos; has insolentado
el/ella/usted ha insolentado
nosotros/nosotras hemos insolentado
vosotros/vosotras habéis/han insolentado
ellos/ellas/ustedes han insolentado
yo había insolentado
tú/vos; habías insolentado
el/ella/usted había insolentado
nosotros/nosotras habíamos insolentado
vosotros/vosotras habíais/habían insolentado
ellos/ellas/ustedes habían insolentado
yo hube insolentado
tú/vos; hubiste insolentado
el/ella/usted hubo insolentado
nosotros/nosotras hubimos insolentado
vosotros/vosotras hubisteis/hubieron insolentado
ellos/ellas/ustedes hubieron insolentado
yo habré insolentado
tú/vos; habrás insolentado
el/ella/usted habrá insolentado
nosotros/nosotras habremos insolentado
vosotros/vosotras habréis/habrán insolentado
ellos/ellas/ustedes habrán insolentado
yo habría insolentado
tú/vos; habrías insolentado
el/ella/usted habría insolentado
nosotros/nosotras habríamos insolentado
vosotros/vosotras habríais/habrían insolentado
ellos/ellas/ustedes habrían insolentado
Subjuntivo del verbo insolentar
yo insolente
tú/vos; insolentes
el/ella/usted insolente
nosotros/nosotras insolentemos
vosotros/vosotras insolentéis/insolenten
ellos/ellas/ustedes insolenten
yo insolentara o insolentase
tú/vos; insolentaras o insolentases
el/ella/usted insolentara o insolentase
nosotros/nosotras insolentáramos o insolentásemos
vosotros/vosotras insolentarais o insolentaseis/insolentaran o insolentasen
ellos/ellas/ustedes insolentaran o insolentasen
yo insolentare
tú/vos; insolentares
el/ella/usted insolentare
nosotros/nosotras insolentáremos
vosotros/vosotras insolentareis/insolentaren
ellos/ellas/ustedes insolentaren
yo hubiera/hubiese insolentado
tú/vos; hubieras/hubieses insolentado
el/ella/usted hubiera/hubiese insolentado
nosotros/nosotras hubiéramos/hubiésemos insolentado
vosotros/vosotras hubierais/hubieseis insolentado
ellos/ellas/ustedes hubieran/hubiesen insolentado
yo hubiere insolentado
tú/vos; hubieres insolentado
el/ella/usted hubiere insolentado
nosotros/nosotras hubiéremos insolentado
vosotros/vosotras hubiereis insolentado
ellos/ellas/ustedes hubieren insolentado
Imperativo del verbo insolentar
insolenta (tú)/insolentá (vos)
insolentad (vosotros)/insolenten (ustedes)