Conjugación del Verbo ganzuar
En Español la conjugación o flexión verbal consta de las siguientes categoráis:
- Persona: nos indica la relación que existe entre el conjunto de personas o cosas respecto a la acción del verbo. Normalmente la primera persona es quien lleva a cabo la acción del verbo, la segunda persona es quien recibe la acción del verbo y la tercera persona ni lleva a cabo ni recibe la acción del verbo.
- Número: indica la cantidad de personas o cosas que llevan a cabo la acción, si el número es singular expresa que la lleva a cabo una sola persona o cosa mientras que si es plural expresa que la acción es llevada a cabo por dos o más personas o cosas.
- Tiempo: expresa en qué momento tiene lugar la acción del verbo. Distinguimos tres: pasado, presente y futuro. El pasado se utiliza para referirse a situaciones que son anteriores al momento en el que se enuncia la frase. El Presente hace referencia a acciones que tienen lugar en el momento que se enuncia la frase. El futuro se utiliza para referirse a acciones que todavía no han sucedido y que por lo tanto serán posteriores al momento de enunciarlas.
- Aspecto: nos informa del estado de la acción enunciada por el verbo, puede ser o bien perfecto; que indica que la acción enunciada ya a concluido, o bien imperfecto; que nos indica que la acción no ha terminado todavía.
- Modo: Se utiliza para indicar el grado de realidad en el que se enuncia la acción del verbo. Puede ser una forma no personal como el infinitivo, donde se prescinde tanto del sujeto como de cualquier accidente gramatial propio de las formas personales. El modo indicativo expresa acciones o eventos reales. Por otro lado el modo subjuntivo señala echos deseables, esperados u opiniones que no tienen por qué ser reales. Existen también el modo condicional que utilizamos par expresar posibilidades que podrían ser ciertas si se cumpliese la premisa y el modo imperativo que se utiliza para indicar ordenes o exhortar alguna acción.
En este artículo puedes encontrar todo acerca del Verbo en la lengua Española
- Formas no personales del verbo ganzuar
- Tiempos del modo Indicativo del verbo ganzuar
- Tiempos del modo Subjuntivo del verbo ganzuar
- Imperativo del verbo ganzuar
Formas no personales del verbo ganzuar
ganzuar
ganzuando
ganzuado
Indicativo del verbo ganzuar
yo ganzúo
tú/vos; ganzúas/ganzuás
el/ella/usted ganzúa
nosotros/nosotras ganzuamos
vosotros/vosotras ganzuáis/ganzúan
ellos/ellas/ustedes ganzúan
yo ganzuaba
tú/vos; ganzuabas
el/ella/usted ganzuaba
nosotros/nosotras ganzuábamos
vosotros/vosotras ganzuabais/ganzuaban
ellos/ellas/ustedes ganzuaban
yo ganzué
tú/vos; ganzuaste
el/ella/usted ganzuó
nosotros/nosotras ganzuamos
vosotros/vosotras ganzuasteis/ganzuaron
ellos/ellas/ustedes ganzuaron
yo ganzuaré
tú/vos; ganzuarás
el/ella/usted ganzuará
nosotros/nosotras ganzuaremos
vosotros/vosotras ganzuaréis/ganzuarán
ellos/ellas/ustedes ganzuarán
yo ganzuaría
tú/vos; ganzuarías
el/ella/usted ganzuaría
nosotros/nosotras ganzuaríamos
vosotros/vosotras ganzuaríais/ganzuarían
ellos/ellas/ustedes ganzuarían
yo he ganzuado
tú/vos; has ganzuado
el/ella/usted ha ganzuado
nosotros/nosotras hemos ganzuado
vosotros/vosotras habéis/han ganzuado
ellos/ellas/ustedes han ganzuado
yo había ganzuado
tú/vos; habías ganzuado
el/ella/usted había ganzuado
nosotros/nosotras habíamos ganzuado
vosotros/vosotras habíais/habían ganzuado
ellos/ellas/ustedes habían ganzuado
yo hube ganzuado
tú/vos; hubiste ganzuado
el/ella/usted hubo ganzuado
nosotros/nosotras hubimos ganzuado
vosotros/vosotras hubisteis/hubieron ganzuado
ellos/ellas/ustedes hubieron ganzuado
yo habré ganzuado
tú/vos; habrás ganzuado
el/ella/usted habrá ganzuado
nosotros/nosotras habremos ganzuado
vosotros/vosotras habréis/habrán ganzuado
ellos/ellas/ustedes habrán ganzuado
yo habría ganzuado
tú/vos; habrías ganzuado
el/ella/usted habría ganzuado
nosotros/nosotras habríamos ganzuado
vosotros/vosotras habríais/habrían ganzuado
ellos/ellas/ustedes habrían ganzuado
Subjuntivo del verbo ganzuar
yo ganzúe
tú/vos; ganzúes
el/ella/usted ganzúe
nosotros/nosotras ganzuemos
vosotros/vosotras ganzuéis/ganzúen
ellos/ellas/ustedes ganzúen
yo ganzuara o ganzuase
tú/vos; ganzuaras o ganzuases
el/ella/usted ganzuara o ganzuase
nosotros/nosotras ganzuáramos o ganzuásemos
vosotros/vosotras ganzuarais o ganzuaseis/ganzuaran o ganzuasen
ellos/ellas/ustedes ganzuaran o ganzuasen
yo ganzuare
tú/vos; ganzuares
el/ella/usted ganzuare
nosotros/nosotras ganzuáremos
vosotros/vosotras ganzuareis/ganzuaren
ellos/ellas/ustedes ganzuaren
yo hubiera/hubiese ganzuado
tú/vos; hubieras/hubieses ganzuado
el/ella/usted hubiera/hubiese ganzuado
nosotros/nosotras hubiéramos/hubiésemos ganzuado
vosotros/vosotras hubierais/hubieseis ganzuado
ellos/ellas/ustedes hubieran/hubiesen ganzuado
yo hubiere ganzuado
tú/vos; hubieres ganzuado
el/ella/usted hubiere ganzuado
nosotros/nosotras hubiéremos ganzuado
vosotros/vosotras hubiereis ganzuado
ellos/ellas/ustedes hubieren ganzuado
Imperativo del verbo ganzuar
ganzúa (tú)/ganzuá (vos)
ganzuad (vosotros)/ganzúen (ustedes)