Conjugación del Verbo desbardar
En Español la conjugación o flexión verbal consta de las siguientes categoráis:
- Persona: nos indica la relación que existe entre el conjunto de personas o cosas respecto a la acción del verbo. Normalmente la primera persona es quien lleva a cabo la acción del verbo, la segunda persona es quien recibe la acción del verbo y la tercera persona ni lleva a cabo ni recibe la acción del verbo.
- Número: indica la cantidad de personas o cosas que llevan a cabo la acción, si el número es singular expresa que la lleva a cabo una sola persona o cosa mientras que si es plural expresa que la acción es llevada a cabo por dos o más personas o cosas.
- Tiempo: expresa en qué momento tiene lugar la acción del verbo. Distinguimos tres: pasado, presente y futuro. El pasado se utiliza para referirse a situaciones que son anteriores al momento en el que se enuncia la frase. El Presente hace referencia a acciones que tienen lugar en el momento que se enuncia la frase. El futuro se utiliza para referirse a acciones que todavía no han sucedido y que por lo tanto serán posteriores al momento de enunciarlas.
- Aspecto: nos informa del estado de la acción enunciada por el verbo, puede ser o bien perfecto; que indica que la acción enunciada ya a concluido, o bien imperfecto; que nos indica que la acción no ha terminado todavía.
- Modo: Se utiliza para indicar el grado de realidad en el que se enuncia la acción del verbo. Puede ser una forma no personal como el infinitivo, donde se prescinde tanto del sujeto como de cualquier accidente gramatial propio de las formas personales. El modo indicativo expresa acciones o eventos reales. Por otro lado el modo subjuntivo señala echos deseables, esperados u opiniones que no tienen por qué ser reales. Existen también el modo condicional que utilizamos par expresar posibilidades que podrían ser ciertas si se cumpliese la premisa y el modo imperativo que se utiliza para indicar ordenes o exhortar alguna acción.
En este artículo puedes encontrar todo acerca del Verbo en la lengua Española
- Formas no personales del verbo desbardar
- Tiempos del modo Indicativo del verbo desbardar
- Tiempos del modo Subjuntivo del verbo desbardar
- Imperativo del verbo desbardar
Formas no personales del verbo desbardar
desbardar
desbardando
desbardado
Indicativo del verbo desbardar
yo desbardo
tú/vos; desbardas/desbardás
el/ella/usted desbarda
nosotros/nosotras desbardamos
vosotros/vosotras desbardáis/desbardan
ellos/ellas/ustedes desbardan
yo desbardaba
tú/vos; desbardabas
el/ella/usted desbardaba
nosotros/nosotras desbardábamos
vosotros/vosotras desbardabais/desbardaban
ellos/ellas/ustedes desbardaban
yo desbardé
tú/vos; desbardaste
el/ella/usted desbardó
nosotros/nosotras desbardamos
vosotros/vosotras desbardasteis/desbardaron
ellos/ellas/ustedes desbardaron
yo desbardaré
tú/vos; desbardarás
el/ella/usted desbardará
nosotros/nosotras desbardaremos
vosotros/vosotras desbardaréis/desbardarán
ellos/ellas/ustedes desbardarán
yo desbardaría
tú/vos; desbardarías
el/ella/usted desbardaría
nosotros/nosotras desbardaríamos
vosotros/vosotras desbardaríais/desbardarían
ellos/ellas/ustedes desbardarían
yo he desbardado
tú/vos; has desbardado
el/ella/usted ha desbardado
nosotros/nosotras hemos desbardado
vosotros/vosotras habéis/han desbardado
ellos/ellas/ustedes han desbardado
yo había desbardado
tú/vos; habías desbardado
el/ella/usted había desbardado
nosotros/nosotras habíamos desbardado
vosotros/vosotras habíais/habían desbardado
ellos/ellas/ustedes habían desbardado
yo hube desbardado
tú/vos; hubiste desbardado
el/ella/usted hubo desbardado
nosotros/nosotras hubimos desbardado
vosotros/vosotras hubisteis/hubieron desbardado
ellos/ellas/ustedes hubieron desbardado
yo habré desbardado
tú/vos; habrás desbardado
el/ella/usted habrá desbardado
nosotros/nosotras habremos desbardado
vosotros/vosotras habréis/habrán desbardado
ellos/ellas/ustedes habrán desbardado
yo habría desbardado
tú/vos; habrías desbardado
el/ella/usted habría desbardado
nosotros/nosotras habríamos desbardado
vosotros/vosotras habríais/habrían desbardado
ellos/ellas/ustedes habrían desbardado
Subjuntivo del verbo desbardar
yo desbarde
tú/vos; desbardes
el/ella/usted desbarde
nosotros/nosotras desbardemos
vosotros/vosotras desbardéis/desbarden
ellos/ellas/ustedes desbarden
yo desbardara o desbardase
tú/vos; desbardaras o desbardases
el/ella/usted desbardara o desbardase
nosotros/nosotras desbardáramos o desbardásemos
vosotros/vosotras desbardarais o desbardaseis/desbardaran o desbardasen
ellos/ellas/ustedes desbardaran o desbardasen
yo desbardare
tú/vos; desbardares
el/ella/usted desbardare
nosotros/nosotras desbardáremos
vosotros/vosotras desbardareis/desbardaren
ellos/ellas/ustedes desbardaren
yo hubiera/hubiese desbardado
tú/vos; hubieras/hubieses desbardado
el/ella/usted hubiera/hubiese desbardado
nosotros/nosotras hubiéramos/hubiésemos desbardado
vosotros/vosotras hubierais/hubieseis desbardado
ellos/ellas/ustedes hubieran/hubiesen desbardado
yo hubiere desbardado
tú/vos; hubieres desbardado
el/ella/usted hubiere desbardado
nosotros/nosotras hubiéremos desbardado
vosotros/vosotras hubiereis desbardado
ellos/ellas/ustedes hubieren desbardado
Imperativo del verbo desbardar
desbarda (tú)/desbardá (vos)
desbardad (vosotros)/desbarden (ustedes)