Conjugación del Verbo desbaratar
En Español la conjugación o flexión verbal consta de las siguientes categoráis:
- Persona: nos indica la relación que existe entre el conjunto de personas o cosas respecto a la acción del verbo. Normalmente la primera persona es quien lleva a cabo la acción del verbo, la segunda persona es quien recibe la acción del verbo y la tercera persona ni lleva a cabo ni recibe la acción del verbo.
- Número: indica la cantidad de personas o cosas que llevan a cabo la acción, si el número es singular expresa que la lleva a cabo una sola persona o cosa mientras que si es plural expresa que la acción es llevada a cabo por dos o más personas o cosas.
- Tiempo: expresa en qué momento tiene lugar la acción del verbo. Distinguimos tres: pasado, presente y futuro. El pasado se utiliza para referirse a situaciones que son anteriores al momento en el que se enuncia la frase. El Presente hace referencia a acciones que tienen lugar en el momento que se enuncia la frase. El futuro se utiliza para referirse a acciones que todavía no han sucedido y que por lo tanto serán posteriores al momento de enunciarlas.
- Aspecto: nos informa del estado de la acción enunciada por el verbo, puede ser o bien perfecto; que indica que la acción enunciada ya a concluido, o bien imperfecto; que nos indica que la acción no ha terminado todavía.
- Modo: Se utiliza para indicar el grado de realidad en el que se enuncia la acción del verbo. Puede ser una forma no personal como el infinitivo, donde se prescinde tanto del sujeto como de cualquier accidente gramatial propio de las formas personales. El modo indicativo expresa acciones o eventos reales. Por otro lado el modo subjuntivo señala echos deseables, esperados u opiniones que no tienen por qué ser reales. Existen también el modo condicional que utilizamos par expresar posibilidades que podrían ser ciertas si se cumpliese la premisa y el modo imperativo que se utiliza para indicar ordenes o exhortar alguna acción.
En este artículo puedes encontrar todo acerca del Verbo en la lengua Española
- Formas no personales del verbo desbaratar
- Tiempos del modo Indicativo del verbo desbaratar
- Tiempos del modo Subjuntivo del verbo desbaratar
- Imperativo del verbo desbaratar
Formas no personales del verbo desbaratar
desbaratar
desbaratando
desbaratado
Indicativo del verbo desbaratar
yo desbarato
tú/vos; desbaratas/desbaratás
el/ella/usted desbarata
nosotros/nosotras desbaratamos
vosotros/vosotras desbaratáis/desbaratan
ellos/ellas/ustedes desbaratan
yo desbarataba
tú/vos; desbaratabas
el/ella/usted desbarataba
nosotros/nosotras desbaratábamos
vosotros/vosotras desbaratabais/desbarataban
ellos/ellas/ustedes desbarataban
yo desbaraté
tú/vos; desbarataste
el/ella/usted desbarató
nosotros/nosotras desbaratamos
vosotros/vosotras desbaratasteis/desbarataron
ellos/ellas/ustedes desbarataron
yo desbarataré
tú/vos; desbaratarás
el/ella/usted desbaratará
nosotros/nosotras desbarataremos
vosotros/vosotras desbarataréis/desbaratarán
ellos/ellas/ustedes desbaratarán
yo desbarataría
tú/vos; desbaratarías
el/ella/usted desbarataría
nosotros/nosotras desbarataríamos
vosotros/vosotras desbarataríais/desbaratarían
ellos/ellas/ustedes desbaratarían
yo he desbaratado
tú/vos; has desbaratado
el/ella/usted ha desbaratado
nosotros/nosotras hemos desbaratado
vosotros/vosotras habéis/han desbaratado
ellos/ellas/ustedes han desbaratado
yo había desbaratado
tú/vos; habías desbaratado
el/ella/usted había desbaratado
nosotros/nosotras habíamos desbaratado
vosotros/vosotras habíais/habían desbaratado
ellos/ellas/ustedes habían desbaratado
yo hube desbaratado
tú/vos; hubiste desbaratado
el/ella/usted hubo desbaratado
nosotros/nosotras hubimos desbaratado
vosotros/vosotras hubisteis/hubieron desbaratado
ellos/ellas/ustedes hubieron desbaratado
yo habré desbaratado
tú/vos; habrás desbaratado
el/ella/usted habrá desbaratado
nosotros/nosotras habremos desbaratado
vosotros/vosotras habréis/habrán desbaratado
ellos/ellas/ustedes habrán desbaratado
yo habría desbaratado
tú/vos; habrías desbaratado
el/ella/usted habría desbaratado
nosotros/nosotras habríamos desbaratado
vosotros/vosotras habríais/habrían desbaratado
ellos/ellas/ustedes habrían desbaratado
Subjuntivo del verbo desbaratar
yo desbarate
tú/vos; desbarates
el/ella/usted desbarate
nosotros/nosotras desbaratemos
vosotros/vosotras desbaratéis/desbaraten
ellos/ellas/ustedes desbaraten
yo desbaratara o desbaratase
tú/vos; desbarataras o desbaratases
el/ella/usted desbaratara o desbaratase
nosotros/nosotras desbaratáramos o desbaratásemos
vosotros/vosotras desbaratarais o desbarataseis/desbarataran o desbaratasen
ellos/ellas/ustedes desbarataran o desbaratasen
yo desbaratare
tú/vos; desbaratares
el/ella/usted desbaratare
nosotros/nosotras desbaratáremos
vosotros/vosotras desbaratareis/desbarataren
ellos/ellas/ustedes desbarataren
yo hubiera/hubiese desbaratado
tú/vos; hubieras/hubieses desbaratado
el/ella/usted hubiera/hubiese desbaratado
nosotros/nosotras hubiéramos/hubiésemos desbaratado
vosotros/vosotras hubierais/hubieseis desbaratado
ellos/ellas/ustedes hubieran/hubiesen desbaratado
yo hubiere desbaratado
tú/vos; hubieres desbaratado
el/ella/usted hubiere desbaratado
nosotros/nosotras hubiéremos desbaratado
vosotros/vosotras hubiereis desbaratado
ellos/ellas/ustedes hubieren desbaratado
Imperativo del verbo desbaratar
desbarata (tú)/desbaratá (vos)
desbaratad (vosotros)/desbaraten (ustedes)