Conjugación del Verbo azarandar
En Español la conjugación o flexión verbal consta de las siguientes categoráis:
- Persona: nos indica la relación que existe entre el conjunto de personas o cosas respecto a la acción del verbo. Normalmente la primera persona es quien lleva a cabo la acción del verbo, la segunda persona es quien recibe la acción del verbo y la tercera persona ni lleva a cabo ni recibe la acción del verbo.
- Número: indica la cantidad de personas o cosas que llevan a cabo la acción, si el número es singular expresa que la lleva a cabo una sola persona o cosa mientras que si es plural expresa que la acción es llevada a cabo por dos o más personas o cosas.
- Tiempo: expresa en qué momento tiene lugar la acción del verbo. Distinguimos tres: pasado, presente y futuro. El pasado se utiliza para referirse a situaciones que son anteriores al momento en el que se enuncia la frase. El Presente hace referencia a acciones que tienen lugar en el momento que se enuncia la frase. El futuro se utiliza para referirse a acciones que todavía no han sucedido y que por lo tanto serán posteriores al momento de enunciarlas.
- Aspecto: nos informa del estado de la acción enunciada por el verbo, puede ser o bien perfecto; que indica que la acción enunciada ya a concluido, o bien imperfecto; que nos indica que la acción no ha terminado todavía.
- Modo: Se utiliza para indicar el grado de realidad en el que se enuncia la acción del verbo. Puede ser una forma no personal como el infinitivo, donde se prescinde tanto del sujeto como de cualquier accidente gramatial propio de las formas personales. El modo indicativo expresa acciones o eventos reales. Por otro lado el modo subjuntivo señala echos deseables, esperados u opiniones que no tienen por qué ser reales. Existen también el modo condicional que utilizamos par expresar posibilidades que podrían ser ciertas si se cumpliese la premisa y el modo imperativo que se utiliza para indicar ordenes o exhortar alguna acción.
En este artículo puedes encontrar todo acerca del Verbo en la lengua Española
- Formas no personales del verbo azarandar
- Tiempos del modo Indicativo del verbo azarandar
- Tiempos del modo Subjuntivo del verbo azarandar
- Imperativo del verbo azarandar
Formas no personales del verbo azarandar
azarandar
azarandando
azarandado
Indicativo del verbo azarandar
yo azarando
tú/vos; azarandas/azarandás
el/ella/usted azaranda
nosotros/nosotras azarandamos
vosotros/vosotras azarandáis/azarandan
ellos/ellas/ustedes azarandan
yo azarandaba
tú/vos; azarandabas
el/ella/usted azarandaba
nosotros/nosotras azarandábamos
vosotros/vosotras azarandabais/azarandaban
ellos/ellas/ustedes azarandaban
yo azarandé
tú/vos; azarandaste
el/ella/usted azarandó
nosotros/nosotras azarandamos
vosotros/vosotras azarandasteis/azarandaron
ellos/ellas/ustedes azarandaron
yo azarandaré
tú/vos; azarandarás
el/ella/usted azarandará
nosotros/nosotras azarandaremos
vosotros/vosotras azarandaréis/azarandarán
ellos/ellas/ustedes azarandarán
yo azarandaría
tú/vos; azarandarías
el/ella/usted azarandaría
nosotros/nosotras azarandaríamos
vosotros/vosotras azarandaríais/azarandarían
ellos/ellas/ustedes azarandarían
yo he azarandado
tú/vos; has azarandado
el/ella/usted ha azarandado
nosotros/nosotras hemos azarandado
vosotros/vosotras habéis/han azarandado
ellos/ellas/ustedes han azarandado
yo había azarandado
tú/vos; habías azarandado
el/ella/usted había azarandado
nosotros/nosotras habíamos azarandado
vosotros/vosotras habíais/habían azarandado
ellos/ellas/ustedes habían azarandado
yo hube azarandado
tú/vos; hubiste azarandado
el/ella/usted hubo azarandado
nosotros/nosotras hubimos azarandado
vosotros/vosotras hubisteis/hubieron azarandado
ellos/ellas/ustedes hubieron azarandado
yo habré azarandado
tú/vos; habrás azarandado
el/ella/usted habrá azarandado
nosotros/nosotras habremos azarandado
vosotros/vosotras habréis/habrán azarandado
ellos/ellas/ustedes habrán azarandado
yo habría azarandado
tú/vos; habrías azarandado
el/ella/usted habría azarandado
nosotros/nosotras habríamos azarandado
vosotros/vosotras habríais/habrían azarandado
ellos/ellas/ustedes habrían azarandado
Subjuntivo del verbo azarandar
yo azarande
tú/vos; azarandes
el/ella/usted azarande
nosotros/nosotras azarandemos
vosotros/vosotras azarandéis/azaranden
ellos/ellas/ustedes azaranden
yo azarandara o azarandase
tú/vos; azarandaras o azarandases
el/ella/usted azarandara o azarandase
nosotros/nosotras azarandáramos o azarandásemos
vosotros/vosotras azarandarais o azarandaseis/azarandaran o azarandasen
ellos/ellas/ustedes azarandaran o azarandasen
yo azarandare
tú/vos; azarandares
el/ella/usted azarandare
nosotros/nosotras azarandáremos
vosotros/vosotras azarandareis/azarandaren
ellos/ellas/ustedes azarandaren
yo hubiera/hubiese azarandado
tú/vos; hubieras/hubieses azarandado
el/ella/usted hubiera/hubiese azarandado
nosotros/nosotras hubiéramos/hubiésemos azarandado
vosotros/vosotras hubierais/hubieseis azarandado
ellos/ellas/ustedes hubieran/hubiesen azarandado
yo hubiere azarandado
tú/vos; hubieres azarandado
el/ella/usted hubiere azarandado
nosotros/nosotras hubiéremos azarandado
vosotros/vosotras hubiereis azarandado
ellos/ellas/ustedes hubieren azarandado
Imperativo del verbo azarandar
azaranda (tú)/azarandá (vos)
azarandad (vosotros)/azaranden (ustedes)